SZYMON DĘBSKI, GRZEGORZ BŁAŻEJEWSKI, DAWID MUCHA, FILIP MUCHA
Do najczęstszych złamań kończyny górnej zaliczają się złamania dalszych nasad kości promieniowej i łokciowej. Zazwyczaj przerwanie ciągłości kostnej powoduje upadek na dłoń z wyprostowanym lub zgiętym nadgarstkiem. Leczenie na ogół jest nieoperacyjne poprzez usztywnienie ręki i późniejszą rehabilitację, jednakże istnieją przypadki, gdzie operacja jest konieczna i należy operacyjnie ustawić kości poprzez różnego rodzaju zespolenia. W pracy poddano analizie wyniki pacjentów po operacyjnym złamaniu nasad dalszych kości promieniowej i łokciowej, przedstawiono wyniki ruchomości nadgarstka i siły ścisku 47 pacjentów przed rehabilitacją i po rehabilitacji w Małopolskim Centrum Rehabilitacji Ręki w Krakowie. Celem pracy była ocena rehabilitacji, która umożliwiłaby powrót pacjentów do funkcjonowania w życiu codziennym. Metody zastosowane podczas rehabilitacji to: kinezyterapia, fizykoterapia i terapia manualna. Zastosowane zabiegi: krioterapia, kąpiel wirowa, laseroterapia, elektrostymulacja, TENS, pole magnetyczne, ultradźwięki. Wnioski. Po rehabilitacji u pacjentów z pooperacyjnym złamaniem dalszych nasad kości promieniowej lub łokciowej ruchomość w nadgarstku i siła ścisku wzrosła. Po rehabilitacji u pacjentów z pooperacyjnym złamaniem dalszych nasad kości promieniowej lub łokciowej ból zmalał. Większą ruchomość nadgarstka (wyprost, zgięcie, odchylenie dopromieniowe i dołokciowe) posiadają mężczyźni. W przypadku zgięcia i wyprostu nadgarstka im starsza osoba tym ruchomość jest mniejsza. Mężczyźni posiadają większą siłę ścisku niż kobiety. Im starsi pacjenci tym siła ścisku jest mniejsza.
Słowa kluczowe: kość promieniowa, kość łokciowa, złamania, metody rehabilitacyjne.
